Rudar je osvajao trofeje!

Opština Pljevlja u partnerstvu sa Rudnikom uglja obezbijediće do 70.000 eura Fudbalskom klubu Rudar kao interventnu pomoć za početak takmičenja u prvoj Telekom fudbalskoj ligi Crne Gore, saopšteno je 25. jula 2019. na sastanku čelnika opštine, Rudnika uglja, fudbalskih radnika i organa FK Rudar iz Kabineta Predsjednika opštine. Fudbalski klub Rudar zapao je u krizu krajem 2018. nakon što se glavni sponzor povukao iz daljeg finansiranja, a prethodnu takmičarsku sezonu okončao je zahvaljujući finansijskoj podršci opštine Pljevlja u iznosu od 100.000 eura, navodi se na kraju saopštenja.

Bio je 5. avgust 2019. kada je Rudar odigrao prvu utakmicu u takmičarskoj sezoni u noćnom terminu na stadionu OFK Titograd na Starom Aerodromu, protiv jednog od favorita za titulu, Budućnosti. U tih desetak dana od formiranja budžeta do početka šampionata, Rudar je morao da stvori i tim konkurentan za crnogorsko prvenstvo, treninge sa lokalnim momcima vodio je Vuko Bogavac, a nakon nekoliko godina pregovaranja u Pljevlja se vratio Damir Čakar, bivši fudbaler Partizana i Šaterua, ovog puta kao sportski direktor.

Nekoliko fudbalera koji su imali manju minutažu u prethodnoj sezoni, bili nezadovoljni sa statusom u bivšim klubovima, fudbaleri koji su pokušavali da nastave svoju karijeru i opstanu na tržištu u nekoliko dana došli su u Pljevlja. Mladi, stariji, sa i bez iskustva dobili su još jednu priliku da se nametnu i dokažu, da se predstave, da prigrabe novu šansu da budu primjećeni.Došao je i trener Edis Mulalić, čovjek sa pristojnim CV-em u crnogorskim prilikama, koji je već radio u Rudaru, ali i u Dečiću i Titogradu.

Na golu, 31-godišnji Ružić, u poslednjoj liniji kapiten Željko Žepa Tomašević, Peđa Kašćelan, Igor Ćuković, Ermin Seratlić, u veznom redu Danilo Marković, 34-godišnji Marko Krasić, Velizar Janketić, dva Pljevljaka Vuković i Tahirović i u špicu Vule Vujačić, čovjek koji je uz Tomaševića bio u sastavu Rudara kada je klub i osvojio jednu od dvije titule prvaka Crne Gore u sezoni 2014/15. Tim sastavljen za nekoliko dana, bez pripremnih utakmica, borio se koliko je mogao, na svježinu, na motiv da pokaže da nije u komi, na voljni momenat i za bolje sjutra. Da se Vule bolje snašao na 1-0 za Podgoričane koji su već igrali Evropu i prošli ozbiljne pripreme, da Stefan Milić nije intervenisao na gol liniji, možda bi poslednjih desetak minuta bilo i drugačije od konačnih 2-0 za Budućnost.

Pet dana kasnije, na Gradskom stadionu u Pljevljima gostovao je Grbalj, na svježinu se više nije moglo, pa se ekipa koja je trenutno poslednja na tabeli izigrala pod Golubinjom i osvojila tri od trenutno 19 bodova koliko je sakupila nakon 27 utakmica. Rudar je pokušavao, borio se, Mulalić je gubio glas, prigovarao sudijama, ali bolje se nije moglo, jednostavno niti fizička sprema niti stanje uma fudbalera koji su deset dana ranije počeli da funkcionišu zajedno nije moglo da donese bod. O samom momentu Rudara možda bolje govori činjenica da se nakon udarca Vukovića i mreža raspala.

Naravno da nije lako promijeniti firmu, brak, pa ni fudbalski klub u nekoliko dana. Rudar se već duže vrijeme mučio i samo ponekad podsjetio na lijepe dane nakon obnove nezavisnosti. Rudar je osnovan prije 100 godina, igrao je i u Prvoj Ligi Jugoslavije, ali najljepše je pod Golubinjom, u najljepšem okruženju koje može da ima neki stadion bilo poslije 2006. A upravo je te godine u Pljevljima i odigrana prva utakmica u Prvoj ligi Crne Gore. Pred 5000 gledalaca u Pljevljima je gostovala Budućnost, a istorijski gol za crnogorski klupski fudbal postigao je za goste Ivan Čarapić. Manje od godinu dana kasnije, a u istoj sezoni Rudar je osvojio prvi trofej, u finalu kupa bio bolji od Sutjeske. Pored Zete koja je osvojila prvu titulu, bio je to signal da fudbal u Crnoj Gori igraju i oni van Podgorice i Nikšića. To je bio i prvi i jedini trofej koji su Pljevljaci osvojili bez Duška Šarića, biznismena, investitora, sponzora, mecene, čovjeka koji je prije svega bezuslovno volio fudbal i svoj grad. Nekoliko godina ranije njegov Klub malog fudbala Municipijum bio je dominantan u futsal ligama na ovim prostorima, a i Duško je znao da se pojavi na terenu i pokaže da zna sa loptom.

U tim godinama, Opština je ustupila vlasništvo nad klubom Šariću koji je uložio mnogo novca i postavio temelje za neke budućne generacije, poput rekontrukcije tribine i postavljanja stolica, pomoćni teren uz pomoć FSCG, nove svlačionice u kojima ranije nije bilo kažu bolje upućeni, elementarnih higijenskih preduslova da se fudbaleri osjećaju ugodno i komforno. Na Gradskom stadionu Rudar je imao kancelariju, sto i kompjuter i redovno plaćao kiriju. Bez prevelike pomoći opštine, privrede, što je bilo jako čudno, s obzirom na ime kluba i najvećih firmi u gradu, poput Rudnika uglja.

Nije bilo lako u tim danima biti najbolji ili među najboljima u Crnoj Gori, jer su osim Budućnosti, koja je definitivno najveća konstanta u crnogorskom klupskom fudbalu, do titula i trofeja dolazili i pomenuta Zeta i prije svega Mogren, koji je novac crpio iz prijestonice turizma, pravio dream team-ove. Nešto kasnije priključila im se i Sutjeska, pa je Rudar prvu titulu šampiona osvojio u sezoni 2009/10 nakon dramatične borbe protiv Budućnosti. Od te sezone, pa do 2017/18, Rudar je konstantno igrao evropske utakmice, ali nikad u Pljevljima, zbog manjka reflektora i blizine aerodroma. Postoji urbana legenda da je upravo na poluvremenu utakmice kvalifikacija Lige Šampiona sa Qarabagom u Petrovcu na stadionu pod Malim brdom, neko od predstavnika kluba iz Azerbejdžana predložio Šariću da mu isplati novac od premija za narednu rundu, ali je to Duško odbio. Bilo je bez golova u Azerbejdžanu, bez golova nakon 45 minuta revanša, ali je na kraju Reinaldo presudio.

Prije i poslije, Rudar je osvajao trofeje lakše nego ostali, tako da sada osim te titule u sezoni 2009/10, imaju i tu pred Qarabag iz sezone 2014/15, uz četiri trofeja u nacionalnom kupu: 2006/07, 2009/10, 2010/11, 2015/16.  Nekako je Rudar uvijek imao taj komad fudbalske sreće koji prati hrabre, igrao nevjerovatne utakmice u završnici sezone, po pravilu najljepše i najneizvjesnije mečeve kada se u Podgorici pod reflektorima okupi najveći broj onih koje zanima klupski fudbal u Crnoj Gori. Interesantno, sudbina je tako htjela da poslednji trofej Rudaru donese Pljevljak, golman, Miloš ‘’Bager’’ Radanović, koji je i pogodio sa 11 metara, ali i zaustavljao sa bijele tačke udarce fudbalera Budućnosti.

Godine su išle, novac se trošio, prave pomoći od opštine, sponzora nije bilo, pa se potrošio i entuzijazam Šarića. Umoran od novog zavlačenja ruke u sopstveni džep jednostavno se povukao iz fudbalskog života u Pljevljima. Od tog trenutka, pa do ovog danas, za Rudar se teško dizalo dva prsta kada je trebalo nešto odlučiti. Grupa entuzijasta je prije svega preko leđa igrača i nekih trenera, prije svega Nenada Vukčevića, održala klub u ligi, ali za fudbalsko životarenje u Pljevljima niko nije bio zainteresovan. Nekoliko baraža za goli opstanak u Prvoj Ligi nije ono što zanima na dobro naviknute navijače.

Zato je poslije uvodnih poraza, trijumf u Podgorici protiv OFK Titograda u ovoj sezoni, vjerovatno ključni faktor u uspjesima Rudara. U tom trenutku, sredinom avgusta, jedan fudbalski moćan Titograd sa igračima koji su prošli i pripreme i mnogo toga u fudbalskim karijerama, sa odličnim trenerom Đuretićem i igrom koja je obećavala izgubio je od Mulalićevog Rudara. Da li je sreća nagradila hrabre ili one koji su spremni da daju sve od sebe, to se uvijek pitate, ali taj gol Ćukovića promijenio je percepciju u glavama i igrača i onih koji vole fudbal u Pljevljima. Mulalić, iskreno koliko se može, praktično je slavio i izvinjavao se u istom momentu.

Usponi i padovi su bili potpuno normalna stvar za Rudar u ovoj sezoni. Čekale su se pauze zbog obaveza reprezentativnih selekcija za rad na poboljšanju fizičke spreme, momci su se upoznavali i tražili način kako da budu bolji na terenu. Uslijedio je niz utakmica sa teškim i neugodnim rivalima poput Sutjeske, Iskre i Zete i niko tu nije mogao ništa da zamjeri nakon poraza. Onda je u Pljevlja došla Podgorica, novi fudbalski projekat u Crnoj Gori, opozit od onoga što imamo u Rudaru, klub stabilan in a terenu i van njega, sa trenerom, koji poput Mulalića ima samo jedan rezon, da se sve uradi što se može, pa ko šta ponese. U međuvremenu je došao i Brazila Tiago Rodrigues Faria, koji je mnogo pomogao da lijeva strana napada bude razigrana i lepršava. Upravo je on i pogodio protiv Podgorice za trijumf od 2-1.

Uslijedile su opet rezultatske klackalice, gdje se u jednom trenutku gubi od Koma 5-0, ali se savlada Petrovac sa 4-0, pa se uđe u seriju bez trijumfa od pet mečeva, da bi se polusezona završila sa dva trijumfa protiv Koma i Petrovca. U tim momentima, ni oni koji fudbal gledaju iz užitka, niti oni koji ga gledaju kroz igru brojk i analiziraju nijesu mogli da shvate kako Rudar opstaje, kako osvaja bodove i kako se bori za svaki sledeći, nakon svega što im se dešavalo u predigri sezone.

Posebno mjesto zauzima priča o golmanima. Nakon šest kola Ružić je napustio Pljevlja, a u istom danu igrači i uprava saznali su da u drugi golman Kuč ne može da brani u nastavku sezone zbog mononukleoze. U rosteru Rudara pojavljuju se tada dva golmana, Ervin Helić, dečko rođen 2002. i Amar Kaltak, nešto stariji, rođen 1998. obojica bez prethodnog iskustva u seniorskom fudbalu na tom nivou. Zbog iskorišćenog džokera sa Farijom, Rudar nije mogao da dovede nekog iskusnijeg, tako da se u tom trenutku sve urađeno izgledalo uzaludnim. Upravo su ta dva momka pogurala Rudar na specifičan način, Helić je dobio šansu u pobjedi protiv Podgorice, na pet mečeva ga je zbog povrede mijenjao Kaltak, a poslednja linija odbrane Rudara ni u jednom trenutku nije osjetila da postoji problem među stativama. Još je interesantnije da su veliku većinu utakmica, praktično u nizu i bez izmjene iznijeli standardni prvotimci, njih deset, u trenucima kada su van stroja bili Racković i Perišić.

Uslijedila je pauza koja uvijek podijeli sezonu tako da se veći dio odrađenog u prvom ne prepoznaje u drugom. Manjak finansija, kao hronična boljka, opet je poremetio pripreme za nastavak, a nije pomogao ni snijeg u Pljevljima, koji osim što je opet iznenadio  putare, donio i manjak opcija za trening. Kad već pominjemo finansije, sa desetak omladinaca na stipendijskim ugovorima koji iznose 150 eura i fudbalerima čija je najveća plata u rasponu do 1200 eura, vjerovatno se svaki mogući odlazak na planinu, more, izgleda kao misaona imenica i negdje upozorenje za svaki klub sa ozbiljnim budžetom, da novac ne garantuje bodove.

Nastavak sezone donio je i najbolji mogući Rudar. Sve što je zamislio Mulalić, jednostavno je došlo, nekad od prvog, češće do poslednjeg minuta. U utakmicama protiv Grblja i Titograda, nakon primljenog gola došli su do pobjeda preokretima, samopouzdanje je raslo, agresivan stil u defanzivni, pretočen je u direktan u napadu, sve je izgledalo lako i ubjedljivo za Pljevljake. U toj seriji Rudara prije prekida sezone zbog pandemije, odigrana je utakmica sa Sutjeskom, u Pljevljima je gostovao aktuelni dvostruki šampion države i primio pet golova, dva od bivših igrača, Ćukovića i Stijepovića, koji je praktično bio jedino pojačanje u prelaznom roku uz Nemanju Markovića iz Srbije. Odlazak Marka Vukovića u Nikšić svakako nije pomogao. Taj meč nije samo pokazao moćan Rudar, neko otkrio i da Sutjeska nema kapacitet da se rva sa Budućnosti u nastavku sezone, pa je to vjerovatno i utakmica koja je najviše skrojila izgled tabele do kraja.

Tako je ekipa koja je od istog rivala izgubila u prvom dijelu na domaćem terenu 4-0, došla u situaciju da im se revanšira za ubjedljivi poraz, a nekoliko dana kasnije savlada i Iskru u Danilovgradu sa 2-0. Rudar je od borbe za opstanak došao do borbe za Evropu, koju neće ugrabiti bez obzira na položaj na tabeli jer se na početku sezone nije ni prijavio za evropsku licencu što najviše i govori koje su bile ambicije kluba na startu. Došla je korona, a najviše su žalili u Pljevljima, igrali su moderno i atraktivno, postizali golove na efektan način, istureni Vujačić i Janketić došli su na korak od vrha liste strijelaca.

Bilo je previše očekivati od Rudara da se i treći put u sezoni bez priprema ‘’povampiri’’ i igra odličan fudbal. Jedan od važnijih, Marko Krasić nije se ni vratio u Crnu Goru, Rudar su zaskočile i povrede, povrijedio se Vujačić, ključnu kost je slomio i Janketić, pa se u jednom trenutku Mulalić našao u situaciji da bez pet startera odigra meč protiv Petrovca. Voljni momenat je bio tu, želja za dokazivanjem nije isparila, ali treći put se paliti na ‘’kurblu’’ nije bilo moguće.

FK Rudar je u ovom trenutku jedini predstavnik sjeverne regije u Prvoj Ligi. Situacija govori da bi mogao da ostane i jedini. Nekako su daleko od zone baraža, ako pogledamo stanje forme i rezultate rivala. U Pljevljima se jako voli fudbal, što najbolje dokazuje dominacija ŽFK Breznica u ženskom fudbalu u Crnoj Gori, a njihov rad sa mlađim kategorijama u muškom fudbalu i reprezentativci koji se pojavljuju garantuju da u ovom kraju talenata i potencijala ima. U Pljevljima je svakako najljepši stadion u Crnoj Gori i kad pogledate ono što fudbal nudi Pljevljima, nekako je i apsolutno nezamislivo da sve ostane na pukom preživljavanju.

Rudar je napravio nešto veliko, ali ne i prvi put, jer postoji urbana legenda da se pred sezonu u kojoj su osvojili titulu 2014/15 na prvom treningu pojavilo ‘’samo’’ 11 igrača. Sada, sa manjim budžetom, Rudar je dokazao da za ‘’uspjeh’’ u crnogorskim klupskim okvirima nije potrebna Antalija, Međugorje, Ulcinj, Budva, Berane, Kolašin, nego ‘’samo’’ posvećen rad i odgovornost prema obavezama, parče terena. Rudar jeste incident u modernom fudbalu, ali i pokazatelj da se i na neki drugi način, iz improvizacije temeljene na znanju i voljnog momenta, sa pravim momcima, trenerom, može zagrebati i Evropa i vlažni snovi sportskih direktora i onih drugih direktora za polumilionskim i milionskim budžetima.

Rudar je i prst u oku svih onih koji govore da se bez para ne može, da ne mogu da se guraju mladi i mlađi jer njihovi Janketić, Marković, Helić govore suprotno igranjem u reprezentativnim kategorijama. Prava selekcija, ispunjavanje zacrtanog i prije svega želja da se bude bolji garantuju da se i bez tri vreće para može naprijed. Ostaje da se vidi koliko naprijed i preko koliko nivoa može ovaj Rudar i svaki sledeći fudbalski klub u Crnoj Gori u kojem će se razmišljati prvo o radu, redu i disciplini, pa tek onda o parama od UEFA.