Žoze Murinjo – The Special 1

Smiraj svake sezone sa sobom donosi nova pobjednička lica, erupciju euforije i žetvu mukotrpnog rada utkanog u svaki radni i neradni dan. Sa novim pobjedničkim licima, javljaju se i ona poznata, stari šampioni koji su zakucali svoju sportsku filozofiju oreolom vječnosti. Jedan od takvih, i ove godine, Žoze Murinjo, sa razlogom etiketiran kao Posebni. Nedavno je sa svojom Romom izborio finale Lige Evrope, drugog po rejtingu međunarodnog klupskog takmičenja. Dakle, još jedna sezona u kojoj istorija može biti ispisana njegovim rukopisom.

Kada čujemo riječ trener, jedna od prvih asocijacija je portugalski stručnjak, Žoze Murinjo. Toliko snažno odjekuje ovo ime da su Željka Obradovića, tokom perioda u Fenerbahčeu pitali da prokomentariše to što za njega kažu da je košarkaški Murinjo. Možda je to nerealna i prekomjerna glorifikacija lika i djela Žozea Murinja, ali je definitivno to da traje na najvećem mogućem nivou već pune dvije decenije, ostavljajući snažan pečat na svakoj klupi na koju je sjeo.

Istina je i to da je Murinjo imao od koga naučiti jedan od najljepših zanata na svijetu, obzirom da je u Portu i Sportingu bio pomoćnik ser Bobi Robsonu. Pored njega, asistent je bio i Luisu Van Galu u Barseloni, klubu koji je vremenom postao njegov najveći i najljući rival. Murinjova igračka karijera je bila izuzetno skromna, pa ga zajedno sa Jirgenom Klopom svrstavaju u red vrhunskih trenera koji su imali tanak igrački bekgraund.

Poslije sitnih samostalnih epizoda u Benfici i Leiriji, dolazi čuvena 2002. godina i njegov prvi veliki projekat, FK Porto. U svom dvogodišnjem mandatu osvaja sve što se moglo osvojiti, 2 domaća šampionata, te po jedan trofej u Ligi Šampiona i Kupu UEFA. Ta sezona 2003/04 je bila posebno važna za navijače sa Balkana, jer je poslije ko zna koliko vremena, beogradski Partizan bio dio grupne faze Lige Šampiona. Crno-beli, predvođeni Lotarom Mateusom su bili dio šampionskog puta mašinerije sa Dragaoa, obzirom da su, zajedno sa Real Madridom i Olimpik Marsejom podijelili tu grupnu fazu.

Porto je bio sjajan i vjerovatno je njihovo osvajanje Lige Šampiona najveća senzacija u tom takmičenju u 21. vijeku. Na kraju pomenute sezone, stigla je ponuda koja se ne odbija i Specijalni se preselio na Stemford Bridž. Sa sobom je doveo Didijea Drogbu iz Marseja i sve ostalo je istorija. Čelsi je postao brend, jedna od najmoćnijih ekipa u Evropi, a Murinjo je sa Plavcima osvojio dvije Premier lige i 3 domaća kupa, bez značajnijeg uspjeha na Evro sceni. Plava bajka je trajala tri sezone i nakon mimoilaženja sa Romanom Abramovičem, Murinjo je postao slobodan agent.

Nakon godinu dana pauze, dolazi vjerovatno i najslađi period u Murinjovoj karijeri, mandat na Đuzepe Meaci, gdje je sa teško ponovljivim uspjehom vodio Inter iz Milana. U dvije sezone je nizao samo trofeje, pa je osvojio dva puta Seriu A, jedan domaći kup i istorijsku titulu u Ligi Šampiona. Sezona 2009/10, u kojoj je Inter osvojio čuveni ”Treble”, tačnije sve moguće trofeje, je najuspješnija sezona u istoriji ovog velikana sa čizme. Dirljivih momenata u karijeri Žoze Murinja je bilo i biće pregršt, ali se vjerovatno izdvaja onaj gdje na oproštaju od Intera, plače u zagrljaju Marka Materacija.

Nakon Intera, dolazi ono što se zove kruna karijere svakog trenera, a to je sjedanje na klupu Kraljevskog kluba. U Real Madridu je proveo 3 sezone, osvojio tek jednu titulu u domaćem šampionatu, a taj period će ostati upamćen kao rat trenerskih velikana, Žozea Murinja i Pepa Gvardiole, kao i rat najvećih fudbalera svijeta, Lea Mesija i Kristijana Ronalda. Bez obzira na neospornu veličinu portugalskog stručnjaka, u ovoj epizodi su trijumfovali Barselona, Gvardiola i Mesi. Takav ”polovan” uspjeh je u Murinju probudio poriv za povratak ”kući”, pa je te 2013. ponovo sjeo na klupu Čelsija. Njegov povratak je značio i kontinuitet u trofejima, obzirom da su Plavci u tom periodu osvojili jednu Premier Ligu i jedan kup.

U onom trenutku kada je završio svoj drugi mandat u Čelsiju dolaze do tada nepoznati trenerski ispiti i pokušaji da se posrnuli evropski giganti vrate na pobjednički kolosijek. Dvije sezone u Mančester Junajtedu su obilježene osvajanjem Lige Evrope, te dva domaća kupa, što je ubjedljivo najbolji skor koji je ostvario bilo koji trener u eri nakon Aleksa Fergusona. Od istorijske titule prvaka Engleske ga je ponovo dijelio njegov stari, vjerovatno i najveći rival, Pep Gvardiola, tada već trener komšija iz plavog dijela Mančestera.

Jedini klub u kom nije uspio osvojiti trofej je Totenhem, sa kojim je igrao finale domaćeg kupa i to je bilo sve što je mogao odraditi u Londonu. U post kovid periodu, napušta Totenhem i vraće se na Apenine, ovoga puta u vječni grad, Rim, na kormilo Rome. Roma je godinama bila blizu velikih trofeja, ali nikako i dovoljno blizu, sve do Murinjovog dolaska. Majstor trofeja je u prvoj sezoni osvojio Ligu konferencija, a u aktuelnoj sezoni igra finale Lige Evrope, gdje ga u finalu očekuje Sevilja, specijalista za to takmičenje.

Sedmice pred nama će pokazati da li je Murinjo spreman da režira još jednu čaroliju i po treći put osvoji drugo po rangu, međunarodno klupsko takmičenje. Bilo kako bilo, epizodom u Romi je pokazao da za velikog stratega ne postoje neosvojive fudbalske tvrđave.