Mileta Lisica je rođen 12. juna 1966. godine u Priboju.
Ako je neko bio pandan Jamie Vardy-u u košarci, odnosno preteča njegova, onda je to definitivno bio popularni Lija.
U zlatiborskom okrugu, Lisica je imao jednu ljubav nakon srednje škole, i .
Visoki i krupni momak je odmah nakon školovanja počeo da radi u čuvenoj fabrici FAP kao metalostrugar, i prema svedočenju kolega bio predan radnik.
Tokom jedne pauze, vidio je kolege koji igraju basket na košu u sklopu fabrike i pridružio im se.
Kako je bio viosk i krupan brzo mu je trebalo da se uhoda i da postane dominantan u odnosu na kolektiv u FAP-u.
Ljudi iz lokalnog kluba, fenomenalnog imena Poliester su čuli da “ima jedan momak u lokalnoj fabrici koji je za sve ostale Džabar”, i odmah su se dali u akciju da privole radnika fabrike da potpiše ugovor sa njima.
Tako je Lisica sa 19 godina pošao na svoj prvi pravi trening košarke. Brzo je visinom i snagom zavrijedio mjesto startnog centra.
Međutim posla metalostrugara nije htio tako lako da se odrekne, pa je tako preko dana radio u FAP-u, a noću trenirao i igrao utakmice za Poliester.
Tim tempom igrao je 6 sezona za pribojski tim, sve dok jednog dana nije stigao poziv od Borislava Bore Džakovića, trenera sa sjajnim stažom u SFRJ (trenirao između ostalih Partizan, Crvenu Zvezdu, Šibenku), koji je u to vrijeme vodio ekipu Slobode iz Tuzle.
Lija, koji je do tada odolijevao pozivima drugih klubova i koji je dominirao prvom B ligom, prihvatio se poziv Džakovića i prešao je u Tuzlu gdje se pravio jedan košarkaški interesantan projekat.
Jedan od razloga za prelaz u Slobodu je što je već mogao da se nasluti propast fabrika širom SFRJ, pa je tako odlučio da mu košarka bude prvi poziv.
U tuzlanskoj ekipi, iako je potpisao četvrogodišnji ugovor, ostaće samo jednu sezonu, zbog početka građanskog rata na teritoriji bivše Jugoslavije.
Ta ekipa je bila moćna i perspektivna, čak projektovana za jednog od favorita iz sijenke.
U Slobodi su igrali pored Lisice, Braca Mitrović, Damir Mršić, Branko Jovanović, Damir Mulaomerović, Slađan Stojković (rasni šuter, sa kojim će Mileta nešto kasnije u karijeri igrati).
Međutim ratna dešavanja uticali su na sve segmenete društva, pa i na košarku, tako da taj mladi i perspektivni tim Slobode iz Tuzle nikad nije dobio pravu priliku da zasija u punom sjaju.
Lisicu je Crvenoj Zvezdi i treneru Vlaislavu Lučiću preporučio upravo Bora Džaković.
Zvezda 22 pune godine prije toga nije znala za trofej nacionalnog prvaka, dok su u najvećem rivalu Partizanu slavili i titulu Evrolige.
U tim ratnim godinama Partizan je imao jači tim. Željko Rebrača, Miroslav Berić, Haris Brkić, Nikola Lončar, Predrag Drobnjak, Aleksandar Čubrilo.
Za Zvezdu su tada igrali osim Lije, Dragoljub Vidačić, Saša Obradović, Aleksandar Trifunović, mladi Dejan Tomašević…
I pored prednosti koju je Partizan imao Zvezda je uspjela tih godina da osvoji dva puta za redom titulu prvaka Jugoslavije.
Lisica se istakao pogotovo u drugom finalu, kada je ponio titulu MVP-a finalne serije.
Već na kraju 1994. godine odlučio je da se pridruži novoj ekipi koja se tek pravila.
Da bi odradili registraciju i formirali klub, vlasnici kluba su napravili TG Borovicu, a za grad domaćin uzeli Podgoricu.
Osim Lisice, timu su se priključili i legendarni jugoslovenski plej Zoran Sretenović, Lijin drug iz Slobode, Slađan Stojković, Vladimir Dragutinović, koji će kasnije igrati u Budućnosti, trener je bio Željko Lukajić.
Nakon administrativnih lupinga, tim TG Borovice će poslije manje od mjesec dana da se preseli u Rumu.
Koliko je bio moćan tim vidi se po podatku da su u samo osam mjeseci postojanja uspjeli da odmah dođu do finala i tamo namuče Partizan, koji je na kraju slavio u majstorici (3:2).
Nakon te jedne sezone Lija je odlučio da se vrati u Zvezdu, ovoga puta kao glavni igrač. bio je vodeći strijelac tima, a uspio je konačno da se i predstavi Evropi, kako su SR Jugoslaviji ukinute sankcije.
Već naredne sezone odlučiće da pređe u Sloveniju, tačnije u ekipu Pivovarne Laško.
Iako je u Zvezdi osvajao titule, iako je odnio titulu MVP finala, u Sloveniji će pružati daleko najbolje partije u karijeri.
Imao je sezone sa 22 poena i 9 skokova u prosjeku, a sve to uz nevjerovatan šut iz igre (72 odsto). Pivovarna Laško je tih godina uspjela da se izbori i za učešće u Evroligi.
To je bio čuveni trio Lisica – Gregor Hafnar- Boštjan Nahbar (košarkaš koji je poslije igrao šest sezona u NBA ligi, promjenivši četiri kluba).
Laško se te sezone potrudio da se zapamti na košarkaškoj mapi Evrope, a u Sloveniji su oružje morali da polože i jedan Olimpijakos i Ulker.
U Sloveniji međutim nije uspio da se okiti titulom prvaka zemlje. Dva puta je u finalu bila bolja Olimpija, jedanput Krka iz Novog Mjesta.
Ipak na individualnom planu je zavrijedio titulu MVP-a tada jake slovenačke lige 2000. godine, iako je imao 34 godina. Osim toga vlada Slovenije je odlučila da mu da pasoš.
U Sloveniji je je za pet sezona tri puta biran u All star tim.
Nakon tih pet godina, odlučio je da ode malo dalje. Iako je već bio u poznim godinama, uspio je dvije sezone da provede u Francuskoj, prvo u ekipio LeMana, pa onda i u redovima Limoža.
Vratio se u Srbiju, i tri sezone proveo prvo u Lavovima, pa u Novom sadu da bi se u 42. godini penzionisao u malenom slovenačkom klubu Rudar iz Trbovlje.
Lisica je bio svojevrsan prototip moderne četvorke/petice, jak, dugih ruku, mekog šuta.
Igrao je u vremenu kad se igrala košarka sa dosta fizičkog kontakta, ali je bio poznat po svojoj dobroti, mirnnom duhu i džentlmenskoj igri.
Danas bi bez problema bio član bilo koje reprezentacije sa prostora bivše Jugoslavije, ali u to vrijeme jednostavno nije mogao da upadne, pored Divca, Rebrače, Drobnjaka, Tomaševića, Savića, Koturovića.
S obzirom da je kasno krenuo da trenira, i da nije dolazio iz nekog velikog košarkaškog centra, uvijek će se postavljati pitanje šta bi bilo da je rođen u Beogradu, Zagrebu, Sarajevu, Splitu.
Ali onda ne bi imali priču o metalostrugaru, koji je na pauzama posla “odivkavao” kolege od košarke, radio duple smjene danju, a noću igrao za Poliester. Otud i poređenje sa fudbalerom Lestera, Jamie Vardy-em, koji je imao sličnu priču.
U 55. godini života, 11. novembra 2020. godine, preminuo je nakon duge i teške bolesti.
